Scroll Top

‘Ik ontwijk artsen omdat ze áltijd BEGINNEN OVER MIJN OVERGEWICHT’

In de rubriek Opgebiecht kun je anoniem je verhaal delen. Dit keer vertelt een lezeres over het feit dat ze obesitas heeft, maar daar niet ieder doktersbezoekje mee geconfronteerd wenst te worden.

“Ik kamp al bijna mijn hele leven met overgewicht. In mijn tienerjaren was ik groot en stevig, later werd dat stevig nog steviger en sinds de geboorte van mijn dochter – nu 27 – heb ik obesitas. Ik weet dat ik te dik ben en ben er ook al een flink aantal jaar mee bezig om hier iets aan te doen.

KEELPIJN

Echter zijn lang niet al mijn lichamelijke klachten van de afgelopen tientallen jaren te linken aan mijn overgewicht, maar dat weerhoudt menig arts er niet van er toch elk bezoekje een opmerking over te maken…

Jaren geleden werd ik hier voor het eerst mee geconfronteerd: ik had erge keelpijn, ging bijna door de grond. Niks hielp, dus besloot ik naar mijn toenmalige huisarts te gaan. Die bekeek mijn keel, concludeerde dat ik inderdaad een keelontsteking had en vervolgde: “Maar u bent ook veel te dik.”

SNEER

“Krijg je daar tegenwoordig ook keelpijn van dan?”, riep ik hoogstverbaasd. “Nee, maar u bent het wel”, antwoordde mijn huisarts nors. “Dat weet ik heus wel, maar daar kom ik hier niet voor”, antwoordde ik, waarop ik even later buiten stond met niet alleen een recept, maar ook een heel slecht gevoel over de manier waarop ik was behandeld.

Ik kreeg het in de jaren daarop steeds vaker te horen. Een ontsteking in mijn hand, mijn oren laten uitspuiten… iedere keer werd ik gewezen op mijn overgewicht en dit gebeurde bij meerdere instanties en artsen. Vaak liet ik het over mij heen komen, soms gaf ik een sneer. Maar nu heb ik er echt genoeg van.

BURN-OUT

Recentelijk gebeurde het namelijk weer. De afgelopen jaren heb ik behoorlijk wat meegemaakt: mijn man overleed, ik had een clash met mijn werkgever en moest structureel dagenlang overwerken op kantoor…

Het resulteerde in een burn-out. De bedrijfsarts was een superslanke meid van eind twintig met zo’n ontzettende snobberige blik. Nog voor ik mijn verhaal kon afmaken ramde ze er tussendoor: “U heeft ook obesitas.”

WOEDEND

Opnieuw was ik stomverbaasd dat iemand juist op dát moment mijn overgewicht bij mijn problemen betrok. Sterker nog: deze keer werd ik boos. Mijn burn-out heeft niets te maken met het feit dat ik moet afvallen. Ik voel mij niet slecht over mijn gewicht of mijn looks, al wéét ik dat het ongezond is om overgewicht te hebben.

Ik zat daar echt voor heel iets anders! Ik ben woedend vertrokken en heb gevraagd om een andere bedrijfsarts. Die heeft de problemen aangepakt waar het nodig was en inmiddels gaat het weer wat beter.

MAG HET IETS AARDIGER?

Begrijp me trouwens niet verkeerd: ik vind het helemaal niet erg als een arts mij wijst op het feit dat ik overgewicht heb, maar mag het iets aardiger? En het liefst wel als mijn klacht iets te maken heeft met overgewicht. Denken ze nou echt dat ik zelf niet zie dat ik te dik ben?

En waarom zo veroordelend, zonder enige vorm van een oplossing? Alsof ze willen zeggen dat ik al mijn problemen zelf veroorzaak door mijn overgewicht, maar hoe ik het oplos moet ik lekker zelf uitzoeken?

Het is nu zelfs zo extreem dat ik het tot het uiterste uitstel om met lichamelijke klachten naar de dokter te gaan. Omdat ik bang ben dat ik weer een preek krijg. Want van zo’n sneer ben ik dagen ondersteboven. En dat lijkt mij niet de bedoeling…”

 

Bron: Vrouw.nl