Het is zaterdagochtend kwart over acht. Vandaag begin ik de dag met een mooie fietstocht op mijn racefiets. Ik kijk naar het weerbericht en zie dat het droog blijft met een flinke oostenwind, kracht 4. Ik start mijn fietsnavigatie op en stel het aantal kilometers in dat ik wil gaan rijden. Vijftig kilometer besluit ik. Ik druk op de “surprise me” knop en geef aan dat ik een lus wil rijden. Het apparaatje begint te rekenen. Na ongeveer een minuut geeft hij mij drie opties in verschillende windrichtingen. Als ik nu kies voor wind tegen, dan kan ik het laatste stuk weer met de wind mee fietsen. Ik kies daarom voor de route die naar het oosten gaat; de wind tegemoet. Bidon gevuld, banaantje in de achterzak en nog even de banden oppompen. Vervolgens doe ik mijn hartmeter om, helm op, handschoentjes aan, wat geld en mijn mobieltje mee en ik ben klaar om te vertrekken.
Zodra ik uit de bebouwde kom voel ik dat de wind nog straffer is dan ik al dacht. Ik schakel terug. Het lekkerste is om te fietsen in een soepel ritme. Mijn benen worden dan lekker warm. Ik kan de weerstand prima aan en ik voel geen spanningen in mijn lichaam. Ik heb mijn houding te pakken. Ik voel mij goed en sterk. Kom maar op!
“Eindelijk wind mee, heerlijk!”
Ik fiets op een dijk met links van mij de Amer, een rivier die de Moerdijk met de Biesbosch verbindt. Rechts van mij ligt een prachtig strak polderlandschap. Oude hoeves staan verborgen tussen bomen, als eilanden in een groene zee van weilanden en akkers.
De wind is wat gaan liggen en ik voel dat ik sneller ga, zonder dat het mij extra kracht kost. Heel erg langzaam haal ik een groot binnenvaartschip in. Het gezin van de schipper zwaait uitbundig naar mij vanaf het dek. Ik lach en zwaai terug. Achter de rivierboot zie ik in de verte de Biesbosch opdoemen. Ganzen vliegen over en in een rustig gedeelte van de rivier zwemmen zo’n twintig statige witte knobbelzwanen. Ik zie dat een roofvogel wordt weggejaagd door zes kieviten. Ik kijk weer voor mij uit. Een kudde schapen en lammeren zitten op het warme asfalt van het fietspad te herkauwen. Voorzichtig fiets ik tussen de schapen door. Ze gaan amper voor mij opzij. Het gemekker naar elkaar toe maakt mij aan het lachen. Wat is dat toch een raar geluid!
Na de schaapskudde voer ik het tempo op en merk dat ik licht vermoeid ben in mijn benen. Ik verlang naar de wind in mijn rug. Mijn navigatieapparaatje piept en licht op; bij de volgende mogelijkheid moet ik rechtsaf en daarna weer rechts. Eindelijk wind mee, heerlijk.
“Die twee uur fietsen voelen als een vakantie in eigen land”
De wind blaast mij vooruit door de landweggetjes, langs de hoeves die ik voorheen al vanaf de dijk heb zien liggen. Ik heb al een aantal keer opgeschakeld en ik zie het landschap langs mij heen roetsjen. Zodra ik weer op bekend terrein ben, vlakbij het dorp waar ik woon, voel ik dat mijn spieren vermoeider beginnen te raken. Ik verlang naar huis en besluit dat ik mezelf bij thuiskomst met een kop warme tomatensoep op de bank zal nestelen. Met een tevreden en voldaan gevoel fiets ik door naar huis. Die twee uur fietsen voelen als een vakantie in eigen land.
Richard Otjens is 49 jaar, getrouwd en heeft geen kinderen. Hij is oprichter van Comfort Sports, een initiatief om mensen met obesitas (weer) met plezier te kunnen laten sporten.
Richard heeft zelf obesitas en vindt sporten erg leuk. Hij is een fanatiek fietser en beklom bergen als de Alpe d’Huez, Tourmalet, Mont Ventoux en andere echte Tour de France bergen. Hij is een ervaringsdeskundige en houdt ervan mensen te enthousiasmeren om net dat extra stapje te zetten, om nog meer van het leven te kunnen genieten. Daarnaast houdt hij van skiën, wandelen, golfen en fitness. En van koken, eten en drinken wordt hij ook heel blij.
Richard is initiatiefnemer van XXXL-Lifeskills. Dit initiatief bestaat uit een programma van twee weekenden voor mensen met obesitas om de kracht in zichzelf (weer) te kunnen ontdekken en met plezier kunnen leven en sporten.
